یکی از عوامل آلودگی و تخریب محیط زیست، قطع بی رویه درختان و تخریب جنگل ها و مرتع هاست که نتیجه آن در بیشتر نقاط دنیا به صورت نابودی ذخایر توارثی زمین، اعم از درختان و گیاهان یا جانوران و در پی آن، فوران خشم طبیعت به شکل سیل های ویرانگر، حمله شن های روان و توسعه بیابان ها، خشک سالی های وحشتناک، شیوع انواع آفت ها همچون سنّ و ملخ و موش، بیماری های مضرّ، سرمایه های انسانی جامعه را تهدید می کند.
نابودی جنگل ها و پوشش گیاهی در مناطق خشک که حیات تمامی موجودات از جمله انسان، با بهره های مستقیم و غیرمستقیم آن ارتباط تنگاتنگ دارد، نابخشودنی است و پیامدهای ناگوار جبران ناپذیری، مانند ویرانی کانون های زیست انسانی و نیز کوچ امواج انسانی بر جای می گذارد. این امر سبب شده است مردم برخی مناطق، دیگر قادر به تأمین غذای خود نباشند و در نتیجه، به پناهندگان زیست محیطی تبدیل شوند و به سوی نزدیک ترین شهر یا مرکزهای کمک رسانی هجوم برند.
بنابراین، تخریب ویرانگر جنگل ها و مرتع ها سبب کاهش تولید چوب جنگل (به عنوان ماده خام مورد نیاز صنایع مختلفی از جمله کاغذ سازی و چوبی) و تولیدات دامی مرتع ها (همچون گوشت و دیگر فرآورده های دامی) و دیگر محصولات فرعی گیاهان (مانند داروهای گیاهی و صنعتی) می شود. این آسیب ها، بخش کوچکی از زیان های بسیار هنگفت و جبران ناپذیری است که به سبب کاهش میزان نفوذ آب در خاک، شسته شدن خاک های مستعد، پر شدن دریاچه سدها از رسوب و ویرانی های ناشی از تخریب اماکن و تأسیسات موجود در مسیر سیل، پدیدار می شود.
موارد یادشده، بیانگر تحول و دگرگونی در نعمت های خدادادی و تبدیل نعمت به نقمت است که این امر، مصداق برجسته تبدیل نعمتی است که قرآن کریم، انسان را به شدت از آن برحذر داشته است.